Yazımızın ilk kısmını okumak isteyenler buraya tıklayabilir.
Yazımızın ikinci kısmını okumak isteyenler buraya tıklayabilir.

ŞANLIURFA

Gezimizin 3. günü.

Sabah kahvaltı sonrasında yine otobanı kullanarak Şanlıurfa’ya ilerliyoruz. Yol çok rahat ve ilerlerken sürekli Suriye plakalı lüks araçlar görüyoruz. Şehrin merkezine Balıklıgöl yakınına bulduğumuz ilk otoparka aracımızı koyuyoruz. Size tavsiyemiz merkezdeki birçok yere yürüyerek ulaşabileceğinizden park edin ve rahatça yürüyün.

Halil-ür Rahman Gölü (Balıklıgöl), Şazeli Ali Dede (17.yy) türbesi, Rızvaniye Camii ve medresesi (1736), Aynzeliha gölü, Hz.İbrahim makamı ve Kale yanyana. Burada uzun bir vakit geçiyor. Parklar, lokantalar v.s. olduğundan güzel bir serinlik içerisinde sıkılmadan tadını çıkarabilirsiniz. İlk durağımız Balıklıgöl.

Mimarisi ve balıklarıyla etkileyici bir kartpostal güzelliği sunan Balıklıgöl, o kadar kalabalık ki kendimize sakin bir köşe arıyoruz. Her tarafta balıklara yem atmanız için seyyar satıcılar mevcut. Biz de bu ritüeli gerçekleştiriyoruz ve oğlumuz mutluluktan uçuyor. Yüzlerce balık neredeyse hoplayıp elimizden yiyecek bu yemleri. Herkesin yem verdiğini düşünürsek balıklar iyi çatlamıyor bu kadar yemeğe :)

Balıklı göl içerisinde, Halil-ür Rahman Camii ve Medresesi, Rızvaniye Camii ve Medresesi, Buluntu Hoca Kütüphanesi, Şeyh Ali Dede Türbesi gibi mekanlar ve Osmanlı dönemi az sayıda mezar bulunuyor.

Biraz fotoğraf çekip mekanın bilgileri ışığında inceledikten sonra Ayn Zeliha Gölü ve Ayn Zeliha Aile Çay Bahçesi’ne doğru ilerliyoruz. Hava sıcak olmasına rağmen ağaçların fazlalığı ve suların serinliği fazla bunaltmıyor. Park içerisinde etrafımızda sürekli 8-10 yaş grubu çocuklar geliyor, ‘-abi rehber lazım mı’ diye soruyorlar, hatta bir kısmı önünüze geçip bir anca makinalı tüfek gibi saymaya başlıyor.. Hem komik, hem eğlenceli ama bir süre sonra yapışmaları bunaltıcı olabiliyor. Çocuk sayısının fazlalığı bize Türkiye’deki tüm çocukları buraya mı gönderiyorlar diye sorgulamamıza neden oldu. Çarşı, pazar, sokaklar, bahçeler, parklar inanılmaz derecede çocuk kaynıyor. Her yer neşe dolu.. Parkın tam üzerinde Şanlıurfa Kalesi tüm heybetiyle duruyor. Ancak kaleye çıkmıyoruz.

50 metre daha ilerleyip Rizvaniye Camii’ne giriyoruz. Oldukça büyük bir avlusu var. Her sütun başında Allah’ın 99 isminden biri yazıyor. Avlunun diğer ucundan çıktığınızda Hz.İbrahim’in doğduğu mağaraya ulaşıyorsunuz. Çok kalabalık sıra ile bakabiliyorsunuz. Sıcak ve havasızlıktan içerisi çok kötü (ayak, ayakkabı, ter) kokuyor. Kokudan midesi bulanıp çıkanlar oldu o derece.

Mağara etkileyici ancak kalabalık ve havasızlıktan bir dakikada hızlıca bakıp çıkıyoruz. Eski sokaklara doğru yürümeye başlıyoruz. Önce ana cadde üzerinden yürüyoruz. Hala eski tip fırınlar büyük heyecanla üretim yapıyor ve aynı heyecanı bize de yaşatıyorlar. Ana caddeden ara sokaklardaki pazarlara giriyoruz. Küçük birer metrekarelik alanlarda insanlar kendilerine kumaşçı, saatçi gibi dükkanlar açmışlar, herkes ekmeğinin derdinde.

Biraz ileride Gümrük Han’ı görüyoruz ve içeri giriyoruz. 1566 yılında dönemin valise Behram Paşa’ya kervansaray olarak yaptırılmış. İçerisi nefis. Üst katlardaki atölyelerde üretimler aynen devam ediyor. Mekanlar oldukça etkileyici. Özellikle fotoğraf severler buraya uğramalı. Dönüşte bibercilerin içinden geçiyoruz ve evimize götürmek üzere acı biber alıyoruz. Bunda da dikkatli olmak lazım yoksa hem kazık yiyebilir hem de kötü biberi alabilirsiniz. Akşam hava kararmaya başladığında ise Gaziantep’e geri dönüyoruz.

İSKENDERUN-HATAY

Gezimizin 4. günü.

Sabah kahvaltısından sonra yola koyuluyoruz. Hava o kadar sıcak ki klima ile yolculuk yapıyoruz. İlk durağımız İskenderun. Uzunca bir sahili ile karşılıyor bizi. Yürüyüş yapıp bisiklete binmek için nefis bir alan. Paramotor ile uçanları mı istersiniz, bisiklet yolunda gidenleri mi, cafelerde oturup birşeyler yudumlayanları mı.. Biz de bir café de oturup uzun zamandır görmediğimiz bir dostumuzla buluşuyoruz, hasret gideriyoruz.

Kısa bir şehir turundan sonra farkediyoruz ki hızlıca yola devam etmemiz lazım yoksa akşama kalacağız. Devam ediyoruz, dağları tepeleri aşıyoruz. Etrafta yavaş yavaş çevirme ya da köşelerde askeri araçlar görmeye başlıyoruz. Suriye’deki savaşın sinyalleri bunlar. Şüpelendiklerini çeviriyorlar, bakıyorlar. Hatta bir süre sonra zırhlı personel taşıyıcılarının etrafta konuşlu oldukları gözümüzden kaçmıyor.

Hatay’a giriyoruz, merkeze yakın bir ara sokağa park ediyoruz. Bizi yine bir arkadaşımız karşılıyor ve tarihi sokaklarda bizi gezintiye çıkartıyor. Nefis evler, sokaklar arasında ilerliyoruz. Yani bu güzel evleri gördükçe insan tekrar apartmanlara tıkılmak istemiyor. Habib-i Neccar Camii’ne kadar ilerliyoruz. Caminin içine giriyoruz minaresi tam bir sanat eseri. Çıktığımızda çarşıya giriyoruz buradaki dükkanlar inanılmaz enerjik ve hareketli. Fırınlar yine burda da bizi etkiliyor, bir yandan tepsiler ile yemekler geliyor, diğer yandan ekmekler çıkıyor, hemen yanında kadayıf yapılıyor.. Hepsi etkileyici, insanın girip çalışası geliyor hemen.

Şehirde savaşı hissediyorsunuz, sürekli siren çalan ambulanslar, hızlıca hareket eden zırhlı araçlarımız, polislerimiz, askerlerimiz.. İnşallah kısa sürede biter insanlar rahat bir nefes alırlar.

Hava artık karardığından sokaklarda bir tur daha atıp kendimizi eski bir konakta buluyoruz. Artık cafeye çevrilmiş. Birşeyler içip dinleniyoruz. Aslında çok fazla vakit ayıramadık Hatay’a. Bir sonraki sefere bir kaç gün burada konaklamak ve daha detaylı kalmak istiyoruz. Dönüş rotamızı ise otobandan değil diğer kısa yoldan yapalım diyoruz.

Işıklandırma yetersiz duble yol ancak beklemediğiniz bir an da yolu kesip çevirme yapan askerlerimiz ve devasa zırhlı araçlar, projektörlerle aydınlatılan siz olunca biraz tedirgin tedirgin ilerliyorsunuz. Otobana göre kesinlikle daha kısa olan bu yolu da kullanabilirsiniz.

GAZİANTEP

Gezimizin 5. ve son günü.

Sabah ilk işimiz Zeugma müzesi. Müzekart’ımız ile ücretsiz giriş yapıyoruz. İçerisi ve dışarısı oldukça Avrupai ve modern tasarlanmış müzemizi görünce seviniyoruz. Eserleri inceledikçe hayran olmamak elde değil. İki katlı olan müzede dönemin en güzel eserlerini incelemek, hele hele özel bir odada tutulan meşhur Çingene Mozaiği insanı derinden etkiliyor.

Öğlene doğru Katmerci Zekeriya Usta’da katmer yiyoruz. Lezzetli ve çok sıcak kanlı bir mekan. Sahibi sürekli geliyor, hal hatır soruyor, takılıyor size. Zaman zaman da içerideki ustalarına katmerin nasıl iyi olması gerektiği ile ilgili direktifler veriyor.

Sıradaki hedefimiz ise Gaziantep’in hanlarının bulunduğu tarihi sokakları. Neredeyse her yüz metrede bir han bulunuyor. Hepsinin özellikleri farklı ve artık turistik eşya satan dükkanlar haline dönüşmüş durumda.

Yolda ‘Yemeni’ (buraya has deri ayakkabı) satan dükkanları görünce oğlumuz kırmızısından bir tane istiyor ve biz de bayıla bayıla alıyoruz. Bu ayakkabılar artık turistik amaca hizmet etse de gerçek deriden yapıldıklarından dolayı çok rahat, esnek ve sağlamlar. Günlük hayatta rahatça kullanılabilir. Ayrıca Humanızlı sabunlarından almanızı tavsiye ediyoruz, hakiki doğal sabun. Yörede oldukça tutuluyor..

Tarihi Gümrük Han’ı içerisine girip dolaşıyoruz, üst katlarda el işi, sanat atölyeleri mevcut, ‘Ebru’ sanatı ilginizi çekiyorsa öğretmen eşliğinde kısa bir çalışma yapıp 5 lira veriyorsunuz. Tütün Han’ı, Zeytin Han’ı derken bu kadar dolaştık ve artık karnımız acıktı; hemen en yakınımızda İmam Çağdaş var. Aslında mantık olarak bu kadar popüler yerlere gitmiyoruz bir süredir, bizi çok fazla hayal kırıklığına uğrattılar. Siparişlerimiz verdik beklemeye başladık. Gelen giden baklavaların haddi hesabı yok, kebaplar da öyle.

Oruk Kebabı, Patlıcan Kebabı, Lahmacun, Ali Nazik Kebabı sipariş ettik. Yok böyle bir lezzet. Korkmadan gelin. Yedikçe insan acıkıyor. Zaten turistler otobüslerle geliyor lokantaya. Kuyruk oluyor resmen.. İçerideki fırını ise ikiye ayırmışlar, bir taraf paket siparişlere bakarken diğer taraf içeriye yetişmeye çalışıyor.

Çıktıktan sonra Tarihi Bakırcılar Çarşısı’nı geziyoruz. Oradan çıkıp Zincirli Bedesten Çarşısını, devam ediyoruz Almacı Pazarı’nı geziyoruz. Cevizli Sucuktan tutun da, Pestil’e, Nar Pekmezi’ne kadar dilediğinizi bulmanız mümkün. İnsan bu pazarlarda kendini kaybediyor gerçekten. :)

Yanımızda götürmek üzere alışverişlerimizi yapıyoruz ve sokaklarda turladıktan sonra yine meşhur Tahmis Kahvesi’nde alıyoruz soluğu. Hava sıcak olduğundan kendimizi dışarıdaki alana atıyoruz ama asıl klasik olan mekan kapalı olan yer. Darbukalı, klarnetli kahvemizi yudumlayıp kendimizi bu sefer de akşam yemeği için Halil Usta’da buluyoruz. Yine kebaplar, yemeler, içmeler.. Gaziantep’te kötü yemek bulmanız şans işi. Biz iyisine hasret yaşıyoruz İstanbul’da. Herşey leziz..

Baklava için iki adres veriyoruz. Yanınızda götürmek için kesinlikle Zeki İnal Baklavaları. Lezzetine hayran kalacaksınız. Tepsideki köşe yerlerini ayırıyor, o kısımların hastaları ayrı diye ekliyor. Neyse iki kutu aldık ama keşke daha çok alsaymışız.

Diğer bir adres ise Koçak Baklavaları. Burada havuç dilimini ve baklavasını afiyetle götürün. Yani aslında İmam Çağdaş’tan da alsanız buralardan da alsanız kesinlikle hepsi çok lezzetli, memnun kalırsınız.

Bu tur bize birçok lezzet kattı, düşündürdü, üzdü, sevindirdi. Türkiye’deki en önemli rotalardan birisi. Ne kadar fazla değerimizin olduğunu görmek ve anlamak açısından önemli bir fırsat haline dönüşüyor. Biz çok keyif aldık. Umarız siz de keyifli bir gei yaparsınız şehirlerimize..

Artık geri dönme vakti.. Bekle bizi İstanbul.

   

Yazımızın ilk kısmını okumak isteyenler buraya tıklayabilir.

2.gün Birecik ve Halfeti var programımızda. Şanlıurfa otoyoluna çıkıp Nizip-Birecik’i takip ediyorsunuz. Yolun büyük kısmı otoban, kalanı köy yolları ancak geniş ve güzel.

Nizip’i geçtikten sonra Birecik Barajı’nın köprüsünden geçerken sağlı sollu yolun her iki tarafında da mülteci kampları devasa büyüklükleri ile dikkat çekiyor. Baraj suyuna bu kadar yakın onbinlerce kişinin konaklaması bizleri huzursuz ediyor. Köprüde durup hemen makinamızı hazırlıyoruz fotoğraf çekebilmek için ancak nafile. Hemen askerlerimiz düdükleri ile el kol haraketleri ile devam edip uzaklaşmamızı söylüyorlar. Biz de sadece tek bir kare resim alıp, hiç almamış gibi yapıyoruz; resmin kötülüğü bu yüzden. :)

BİRECİK

Otobandan Birecik çıkışından çıkıp yine aynı istikameti takip ediyoruz. Kendimizi bir anda Birecik’in ortasında buluveriyoruz. Alaburç Camii tarihi estetik yapısıyla, kötü mimariye sahip şehir içerisinde hemen dikkatimizi çekiyor. Buraya kadar gelmişken meşhur Kelaynak kuşlarımızın üretim çiftliğine doğru sahil yolunu devam ediyoruz.

Bizi kapıda 2 görevli karşılıyor. İkisi de birbirinden hoş sohpet. Onlar anlatıyor biz soruyoruz. Yaklaşık 10 sene önce sayıları 11’e kadar düşen kuşların buradaki üretim çiftliği sayesinde şu anda 145’e ulaşmış. ‘’Her biri yaklaşık 15 Kg yağsız et tüketiyor günde’’ diyor görevli. ‘’İlla tabakta istiyorlar yemeklerini’’ diye de ekliyor. ‘’Elimizle versek ya da başka bir biçimde yine yemiyorlar’’ dedi. ‘’Hele küserse kuşlar bir gidiyorlar 10 gün yok. Biz de merak ediyoruz haliyle’’ diyorlar.. :) Bir süre kuşları inceliyoruz. Hakikaten oldukça iriler ve heybetli duruyorlar uçarken. Sayıları arttıkça belirli adetlerle doğaya bırakılıp normal göçleri sağlanıyormuş artık.

Yolumuza devam ediyoruz. Şimdiki durağımız Halfeti.

HALFETİ

Birecik Halfeti arası yaklaşık 25 km. Köy yollarından ilerlemeye başlıyoruz. Yollar virajlı ancak güzel. Her yer alabildiğince fıstık ağacı. Sağlı sollu tüm topraklarda fıstık. Fıstık’tan ne kadar insanımızın ekmek yediğinin bir göstergesi aynı zamanda. Yolunuzun üzerindeki ilk Halfeti ‘Yeni Halfeti’. Kötü bir mimari ile yeni bir kasaba. Gecekondu mahallesine dönmüş. Doku yok. Eski Halfeti tabelası ise ileride bize devam et diyor, yaklaşık 15 dakika daha ilerleyip vadiye inmeye başlıyoruz.

Baraj gölü nefis bir manzara sunuyor bize. Şehre girer girmez otoparkçı ayrı bağırıyor, rehber adamlar ayrı, bir yandan rehber çocuklar takılıyor peşinize v.s.. herkezin sizi çağırması bağırması rahatsız edici. Sakın herhangi birşeye karar verip yapmayın hemen. Çünkü verdikleri rakamlar yüksek.

Ama aradığımız o meşhur Halfeti işte burası! Şehrin dokusu, evler tarihi ve taş yapıları muhteşem. Biz aracımızı sahile park ediyoruz. Ücretsiz. Burada biraz soluklanalım istiyoruz. Hem de ne var ne yok biraz etrafla sohpet ede ede bulalım. Geldiğimizde bir de dizi çekimi vardı. Halk toplanmış onları inceliyordu.

Burada yapabileceğimiz şeyler belli. Birincisi, şehrin tarihi dokusu için yürüyerek sokakları dolaşmak, ikincisi baraj gölünde tekne turu. Tekne turu büyük tur ve küçük tur olarak ikiye ayrılıyor. Ancak küçük turda Rum Kale’ye kadar gidiyor. Eğer sular altında kalan köyü görmek istiyorsanız pek bir anlamı yok.

Büyük turda girişte 80 TL isteyen görevliler vardı. Biz parktaki çaycıya sizin tekneniz var mı diye sorduk, biraz da pazarlıkla 50 TL’ye anlaştık. Git gel 1 saat sürüyor. Tekne sadece bizi alacak diye anlaştık, orta büyüklükte bir tekne. Büyük teknelerde kalabalık ve curcuna oluyor.

Baraj gölü burada yaşayanlar için de önemli bir ekmek kapısı olmuş. Neredeyse her ailenin burada bir orta halli teknesi var ve turistleri gezdiriyorlar ailece. Bizim kaptanımız 13 yaşındaydı. :) Mesaisi bitince abisi, amcası, dayısı..v.s.. aileden herhangi biri gelip kaptanlığı devralıyor. Tabiki balıkçılık da yapılıyor. Etrafta bu balıkları satan bir çok lokanta da mevcut.

Dağların vadilerin arasında süzülüyor teknemiz. Pat pat motorun dışında hiçbir ses yok. Nefis bir manzara. Solda yamaçta devasa tarihi Rum kale bizi karşılıyor. İsterseniz oldukça dik merdivenlerden bu kaleye çıkabilir ve gezebilirsiniz. Ancak çocukla biraz zor olduğunu belirtmekte fayda var. :) Biz teknemizden izlemeyi tercih ediyoruz. Biraz ileride ise sular altında köy gözüküyor. En belirgin özelliği yarı boyuna kadar batmış olan camii minaresi.

Bu arada kaptanımız ‘’abi buraya kadar 50, batık köy 60 TL’’ diyor. Anlaşma falan hak getire. 50 demiştiniz falan ama.. kime ne anlatıyorsun.. Buralarda ne koparırsan anlayışı devam ediyor.

Köydeki evlerin neredeyse hepsi orjinal taş işçiliği. Tarihi dokusu oldukça güzel. Tekneden fotoğraflayıp tekrar merkeze dönmek için yola çıkıyoruz.

Gidişte ve dönüşte şehir merkezine yakın konumda tarihi bir camii dikkatimizi çekiyor. Tekneden orada inip şehre yürümek istiyoruz. Camii’nin adını kime sorduysak bilemedi ancak yaptıranın yüzlerce yıl önce Melih Gökçek’in büyük büyük dedelerinin olduğunu söylediler. Camii mimarisi ve dokusuyla insanı etkiliyor ancak artık kullanılmıyor. Baraj suları yükseldikçe içerisi de suyla dolduğundan bir tarihi eserimizi daha suların altına hediye etmişiz. Biz oradayken içerisinde su yoktu rahatça dolanıp bakma şansımız oldu. Artık akşam üzeri olmak üzere tekrar Gaziantep’e dönüyoruz.